Schrijfster van Heldinnenmeisje en Ik ben jij.

Op de verstilde en kille ochtend rust het debuut van Jacqueline Rijkmans in mijn handen.

Met aandacht strijk ik over de cover, trommelend gaan mijn vingers op het ritme van een pedal steel over de lichtflitsen die mijn aandacht trekken.

Ik heb nog geen letter gelezen en ik ben nu al om. Wat is dit kleinood prachtig vormgeven door Black Bird Media Uitgeverij.

Dan waan ik me in een bad met parels, waarin ik neerkom met een val. Waar engelen zachtjes zingen met stemmen helder als kristal, opent de eerste strofe van het allereerste gedicht. Een fijne tekst met verrassende vergelijkingen en een uitdagend schreeuwbellenkoor. Als ware er een feeks wordt getemd.

Rijkmans wisselt innemende lucide foto’s af met woorden die expressief en noodzakelijk schreeuwen, huilen en bijkomen van vunzig zweet. Een geketend beest dat zich dorstig en hunkerend een uitgang vecht en ontpopt die lacht en vlucht en beslist niet terug komt.

De poezië is als adem, als levensenergie, vaak moeizaam, dan weer hardvochtig en meestentijds een in mijn ogen zoektocht naar een renaissance van de eigen persoon.

En wat me eeuwig bij zal blijven zijn de verlichtende foto’s die dansend een weg lijken te vinden, heel licht en eindelijk naar het licht. Een zieletweeling maakt origami.

Een aanrader? Beslist. En nu wil ik toch wel graag dat de fotograaf en dichter van ‘Eindelijk het Licht’ mijn exemplaar prettig signeert.

Mirella Ordelman, 28-02-2018